BENİM AKLIM BANA YETER     

     Hazreti Mevlana’nın akılla ilgili pek çok sözünden birisi de; akıl insanlar arasında adli ilahinin tecellisini görebildiğimiz bir zenginliktir mealindeki sözüdür. Nice hikmetlerle yüklü Mevlana sözleri vardır da en azından Mevlana’nın bu sözünü ben böyle anlıyorum. O yüzden de anladığım kadarını mealen diyerek aktarıyorum. İnsanların da çoğunlukla böyle düşündüğüne kaniim. 
     Çünkü herkes kendi aklını beğeniyor. Aklından şikâyet etmiyor. Aklıyla ilgili söylenecek bir ifadeye kulak tıkıyor değil mi? Başkalarının pek çok şeyini kıskanıyor da aklını kıskananına rastlamadım ben. Çünkü Allah en çoğunu bana vermiştir duygusu hoş geliyor. Akletmek bize emredilmişken buna uymak da bize düşer değil mi? Akletmeyi de kendi bencilliğimizin ve çıkarımızın sermayesi yaptığımız gidişatımızdan belli aslında. Çünkü başkasının gidişatı hakkında, bilmediğimiz nice konu üzerinde ahkâm kesmenin ustası olmuşuzdur. Başkaları üzerinden ahkâm keserken kendimize toz kondur(t)madığımız da aşikâr…
     Ne zaman birkaçımız bir araya gelip (mesela Çınaraltın da /ah korona ah!) ciddi bir söyleşiye başlasak hemen hemen aynı tablo ortaya çıkıveriyor. Eleştiriyoruz. Doğru ve tutarlı sözler söylediğimizi düşünüp saydırıyoruz. Sözünü ettiğimiz mevzuyu öne çıkarırken eleştiriyi hep dışımızda tutuyoruz. Kendi aynamıza bakmadan, samimiyetimizi gözden geçirmeden hatta buna ihtiyaç duymadan etrafımızda olan bitenler hakkında ahkâm kesebiliyoruz. Başta ben vatan kurtarma muhabbetlerimizi, dostluk arkadaşlık yarenliklerimizi bir kenara koyduğumuzda dışımızdaki doğruları eleştirmeye bayılıyoruz.
     Tabii tutarlılık esastır diyerek bir gün önceki eleştirilerimizin söndüğünü de göremiyoruz. Kendi adımıza bir ilkesizlik pişmanlığı içindeyken kurallardan, kriterlerden ve prensiplerden dem vurabiliyoruz. Bu çelişkiler yumağı toplumdaki dayanışma ve birlik beraberlik ruhumuzu örseliyor. İçimizi soğutuyor. Bencillik ve bana necilik illetlerini çoğaltıyor. Çok değil 20-30 sene öncesinin harbiliklerini/hasbiliklerini özler haldeyiz. Bir dost ziyareti, bir yardımlaşma gayreti yerine sanal âlemin, sosyal medyanın kapısını çalıyor, vakit geçiriyoruz. Ne diyelim? Aklımız bize yeter değil mi? Hariçten gazellere gerek yok… Bence var! Arı vızıltısı gibi olsa da bence var. Bir dost aklına, bir dost rehberliğine her zaman ihtiyaç var. Yerine göre, zamanına göre…

Astığımız ne varsa rüzgârın kanadına
Bir fırtına çıkınca o gelmeli yâdına

Her sabah doğan günle gülerdi gözlerimiz  
Kaç katmerli acıyı silerdi gözlerimiz

Payımızı alsaydık hoşgörü pınarından  
Geçip gitmezdik böyle sevginin kenarından

Havamızdan uhrevi duygular uzaklaştı
Aklımızla gönlümüz ayrı ayrı dolaştı

Nice güzel hasleti şu çağa kurban verdik
Nefsimizi semirtip sanki semaya erdik

Aynalara bakarak özle barışmalıyız   
Takvanın kulvarında erce yarışmalıyız

Mahmut TOPBAŞLI